Workshops

Vertellen voor een groep is heel wat anders dan eindeloos slijpen aan een tekst. Ik bakte er eerst niks van. Maar omdat ik jarenlang in een internationaal bedrijf werkte, moest ik speeches houden in het Nederlands, Engels en Duits. Ik was zelfs een keer dagvoorzitter voor 140 mensen uit zeven werelddelen. Hoe meer ik het deed, hoe leuker ik het vond en hoe makkelijker het ging. Na het uitkomen van Wat niemand ziet was het spannend of het ook zou lukken in de schoolklassen die ik bezocht. Het lukte. Sterker, het werd een feest.

Werkstijl

Tijdens een workshop vind ik het leuk om in een groep het verhaal te laten ontstaan. Daarvoor denk ik kleine oefeningen uit met ballen, testvragen en raadspelletjes, zodat iedereen iets inbrengt, plezier heeft en intussen meer opsteekt dan hij had gedacht. Dat is ook voor mij verrassend. Dan hoor ik nieuwe dingen en leer ik een hoop van de groepen die ik bezoek. Zowel bij kinderen als volwassenen.

Voor kinderen:

Op scholen vertel ik graag over mijn boeken. Logisch, ik ben er trots op en maak je het liefst zo enthousiast dat je meteen wilt gaan lezen. Ik neem je daarbij vooral mee op een ontdekkingstocht hoe het boek tot stand kwam: over thema’s en vragen, die je waarschijnlijk meer herkent dan je in eerste instantie zou denken.
Lessen over Wat niemand ziet zijn voor groep 7 en 8.
Lessen over Otis zijn voor de klassen 2 t/m 5 van het VO.
Uiteraard kan ik één les of een aantal lessen creatief schrijven verzorgen. Via voorbeelden uit jeugdliteratuur en films en door opdrachtjes leer je over onderwerpskeuze, personages, fantaseren, plot en het overwinnen van kromme zinnen.
Ook geef ik de workshop: Helden en helpers. Hierin leer je over de problemen die nieuwe helden overkomen, over de reis waarmee ze iets vertrouwds moeten loslaten, over tegenstanders en helpers, over stommiteiten en slimme zetten, over de uiteindelijke overwinning en over hoe ze daarna aankijken tegen zichzelf en de wereld. Wanneer ben jij eigenlijk held en wanneer helper?
Samen met mijn neef Akke kun je me ook vragen voor een rap-workshop. Daarin leer je zowel samen een stukje rap schrijven als uitvoeren.
Ten slotte laat ik me graag verrassen door vragen. Zo wil ik ooit nog eens iets doen over ‘de rijkdom van diversiteit’, ‘armoede’, ‘waarom we zo graag verhalen vertellen en horen’, ‘dromen over wat je wilt kunnen en wie je wilt zijn’, ‘de eiwitten en vitaminen van humor’, ‘vriendschap’ en nog zoveel meer. Nu weet ik nog niet precies hoe ik dat wil aanpakken. Maar door jullie vraag of heel andere vragen kan ik zo maar ineens de belangrijkste bouwsteen hebben om een mooie les(serie) te maken. Daag me maar uit!
Wil je me uitnodigen op school, in de bibliotheek of boekhandel? Neem dan contact op met De Schrijverscentrale.

Voor volwassenen:

Op 22 november geef ik samen met Bernd Jansen en Archell Thompson de workshop Helden en helpers. Kijk hier voor meer informatie.
Verder ontwikkel ik op dit moment samen met anderen de training Held in je eigen verhaal. Daarin onderzoeken we wat verhalen betekenen in ieders leven en welke keuzes je hebt in de verhalen die je over jezelf vertelt. Je raakt geïnspireerd door de reis van de held en datgene wat de held allemaal moet doen voordat hij slaagt in zijn missie. Wat heeft een held eigenlijk in zijn rugzak? En hoe is het om zelf held te zijn in je eigen verhaal? Wat heb je daarvoor nodig en welke ballast gooi je het beste overboord?
Deze maatwerktraining is bedoeld voor mensen die met jongeren werken en voor mensen in organisaties die zich graag laten inspireren door een schrijver die ook tien jaar managementervaring in zijn rugzak heeft.

Martijn Niemeijer Boeken

Workshops

Werkstijl

Voor kinderen:

Voor volwassenen:

“Voorzichtig klimt hij langs de regenpijp tot hij op het balkon is. Hij bukt en raapt de bal op. Als hij overeind komt ziet hij hem. Achter de glazen deur met een doorzichtig gordijn staat een oude man. Met verwilderde grijze haren en wijd opengesperde ogen staart hij Zaki aan.”

“Ineens zie ik ze liggen: kastanjes! Glanzend tussen de bladeren die al van de bomen zijn gevallen. Het lijkt wel een zacht tapijt van gras en bladeren. En op dat tapijt liggen al die fonkelende bruine bollen te lachen naar de zon.”

“Stanley, heb jij wel eens gebeden? Ik niet, alleen voor Sinterklaas. Meer ervaring had ik niet. Maar met alles wat ik kon bedenken bad ik dat je me kwam redden. Ik gaf je tien dagen. Dat leek me ruim genoeg om van welke plek op aarde dan ook naar ons toe te komen.”

“We lopen over de brug naar het stille pad achter het Museum met het Rotte Schip. Kijk, hier midden in de muur hebben ze een driehoek uitgezaagd en er een traliehek voor gezet. Dat is de perfecte plek. Een zacht bladerenbed van de vorige herfst, klaar om je schatten op te leggen.”

“Cosmin keek gejaagd om zich heen. Hij deed de achterklep van zijn auto open. ‘Als ik je nou zolang deze geef, als onderpand.’ Ik keek in de kofferbak. De hele bak lag vol schoenen. Peperdure zo te zien. Die had hij vast niet gewonnen bij een loterij.”

“Als ik niet aan thuis wil denken doe ik net alsof ik de oude opa en oma een rondleiding geef. Al honderd keer heb ik het gespeeld, het verveelt nooit. Vandaag zijn de opa en oma weer speciaal met de trein uit hun dorp gekomen. Om mijn afvaltuintjes te bewonderen.”

‘Ik wil niet met je praten, Bloem!’ ‘Echt wel. Kijk, we zijn een soort tweeling!’ Ze pakt mijn arm en wijst op de moedervlek, net boven mijn pols. Dan laat ze haar eigen arm zien met precies zo’n vlek. Ik buig me voorover om hem beter te bekijken. ‘Is dat bruine viltstift?’

“Binnen een minuut werd ik gebeld door Dennis en terwijl ik nog met hem sprak, hoorde ik op de achtergrond dat ook Gino belde. ‘Vieze racist!’ begon Dennis te schelden. ‘Vieze vuile gore smerige racist met je verwaande havo-kop!’ Meteen erna begon hij te giechelen. En ik deed mee.”

“Koppig zei ik: ‘Ik wil hem leren kennen.’
‘Weet je wel hoe verschrikkelijk het is aan hem te moeten denken, de schoft! Dat kun je me toch niet aandoen, alleen omdat je nieuwsgierig bent?’”

"Gisteren vond ik hem weer, de oude broodtrommel die ik als zevenjarige had versierd, met alle verschillende spullen erin. Ik had ze overal en nergens vandaan en wist heel goed dat ze niet van jou waren geweest. Toch had het best gekund."

“Gino kwam hier kennelijk vaker. De barman groette hem en wisselde een biljet van vijftig euro om in munten voor de fruitautomaat. Dennis en ik keken naar de Marokkanen en grinnikten om hun gegiechel. Die stoere gasten met hun leren jacks zaten hier gewoon een bordspelletje monopoly te doen.”

“We liepen naar de lift. Ik kon Nuru net op tijd zeggen dat ze niet in de hondendrol moest trappen die midden op de vloer lag. Hoe verdwaasd moest die hond zijn dat hij in een bewegende liftbak ging zitten poepen?”

“Toen Nuru en ik even later bij de viskraam een lekkerbekje stonden te eten, werd ik op mijn schouder getikt. Het was de wijkagent. Zo’n oude allemansvriend, die op sandalen zou hebben gelopen als ze hem niet hadden gered met een uniform.”

“Soms, als je heel hard denkt dat je hoofd helemaal leeg is, dan lukt het. Dan zijn er alleen maar wolkjes.
En als het niet lukt, is het toch fijn om zelf aan wolkjes te denken.”

“In de hoek van de kamer valt me iets grappigs op. De twee rollen papier in de prullenbak zijn net ogen op steeltjes. Ik volg hun blik en speur het plafond af. Als je gewoon kijkt zie je niets, maar ik snap die ogen wel. Die zien een oude landkaart met weggetjes die door een bos lopen.”