Menu

Martijn Niemeijer Boeken

Boeken
- Otis
- Wat niemand ziet
Vrienden
Over mij
Workshops
- Workshop Helden en helpers
Contact

[tc_order_confirmation]

<

“Stanley, heb jij wel eens gebeden? Ik niet, alleen voor Sinterklaas. Meer ervaring had ik niet. Maar met alles wat ik kon bedenken bad ik dat je me kwam redden. Ik gaf je tien dagen. Dat leek me ruim genoeg om van welke plek op aarde dan ook naar ons toe te komen.”

Uit: Otis (2017)
“Als ik niet aan thuis wil denken doe ik net alsof ik de oude opa en oma een rondleiding geef. Al honderd keer heb ik het gespeeld, het verveelt nooit. Vandaag zijn de opa en oma weer speciaal met de trein uit hun dorp gekomen. Om mijn afvaltuintjes te bewonderen.”

Uit: Wat niemand ziet (2016)
‘Ik wil niet met je praten, Bloem!’ ‘Echt wel. Kijk, we zijn een soort tweeling!’ Ze pakt mijn arm en wijst op de moedervlek, net boven mijn pols. Dan laat ze haar eigen arm zien met precies zo’n vlek. Ik buig me voorover om hem beter te bekijken. ‘Is dat bruine viltstift?’

Uit: Wat niemand ziet (2016)
“Gino kwam hier kennelijk vaker. De barman groette hem en wisselde een biljet van vijftig euro om in munten voor de fruitautomaat. Dennis en ik keken naar de Marokkanen en grinnikten om hun gegiechel. Die stoere gasten met hun leren jacks zaten hier gewoon een bordspelletje monopoly te doen.”

Uit: Otis (2017)
“Voorzichtig klimt hij langs de regenpijp tot hij op het balkon is. Hij bukt en raapt de bal op. Als hij overeind komt ziet hij hem. Achter de glazen deur met een doorzichtig gordijn staat een oude man. Met verwilderde grijze haren en wijd opengesperde ogen staart hij Zaki aan.”

Uit: Zaki (2019)
“Soms, als je heel hard denkt dat je hoofd helemaal leeg is, dan lukt het. Dan zijn er alleen maar wolkjes.
En als het niet lukt, is het toch fijn om zelf aan wolkjes te denken.”

Uit: Wat niemand ziet (2016)
“De gloednieuwe bal voelt licht. Hij voelt zelfs zo licht alsof Zaki bijna niets hoeft te doen om hem omhoog te schieten. Alsof de bal hem graag meehelpt, nu hij eindelijk de kans krijgt om te vliegen. Als een slechtvalk, denkt Zaki. Ja, hij zal vliegen als een slechtvalk, die razendsnel omhoogklimt.”

Uit: Zaki (2019)
“Koppig zei ik: ‘Ik wil hem leren kennen.’
‘Weet je wel hoe verschrikkelijk het is aan hem te moeten denken, de schoft! Dat kun je me toch niet aandoen, alleen omdat je nieuwsgierig bent?’”

Uit: Otis (2017)
“In de hoek van de kamer valt me iets grappigs op. De twee rollen papier in de prullenbak zijn net ogen op steeltjes. Ik volg hun blik en speur het plafond af. Als je gewoon kijkt zie je niets, maar ik snap die ogen wel. Die zien een oude landkaart met weggetjes die door een bos lopen.”

Uit: Wat niemand ziet (2016)
“Cosmin keek gejaagd om zich heen. Hij deed de achterklep van zijn auto open. ‘Als ik je nou zolang deze geef, als onderpand.’ Ik keek in de kofferbak. De hele bak lag vol schoenen. Peperdure zo te zien. Die had hij vast niet gewonnen bij een loterij.”

Uit: Otis (2017)
“We lopen over de brug naar het stille pad achter het Museum met het Rotte Schip. Kijk, hier midden in de muur hebben ze een driehoek uitgezaagd en er een traliehek voor gezet. Dat is de perfecte plek. Een zacht bladerenbed van de vorige herfst, klaar om je schatten op te leggen.”

Uit: Wat niemand ziet (2016)
“We gingen de ene na de andere winkel binnen en ik vroeg weer overal of ze wisten wie Nuru’s ouders waren. De geblondeerde meid in de snackbar zei dat ze best voor haar wilde zorgen als ze mij erbij kreeg. Zo’n lekkere Anti leek haar wel wat... De lunchende bouwvakkers hinnikten van de lach, de hufters.”

Uit: Otis (2017)
“Toen Nuru en ik even later bij de viskraam een lekkerbekje stonden te eten, werd ik op mijn schouder getikt. Het was de wijkagent. Zo’n oude allemansvriend, die op sandalen zou hebben gelopen als ze hem niet hadden gered met een uniform.”

Uit: Otis (2017)
“Ineens zie ik ze liggen: kastanjes! Glanzend tussen de bladeren die al van de bomen zijn gevallen. Het lijkt wel een zacht tapijt van gras en bladeren. En op dat tapijt liggen al die fonkelende bruine bollen te lachen naar de zon.”

Uit: Wat niemand ziet (2016)
“We liepen naar de lift. Ik kon Nuru net op tijd zeggen dat ze niet in de hondendrol moest trappen die midden op de vloer lag. Hoe verdwaasd moest die hond zijn dat hij in een bewegende liftbak ging zitten poepen?”

Uit: Otis (2017)
“Binnen een minuut werd ik gebeld door Dennis en terwijl ik nog met hem sprak, hoorde ik op de achtergrond dat ook Gino belde. ‘Vieze racist!’ begon Dennis te schelden. ‘Vieze vuile gore smerige racist met je verwaande havo-kop!’ Meteen erna begon hij te giechelen. En ik deed mee.”

Uit: Otis (2017)
"Gisteren vond ik hem weer, de oude broodtrommel die ik als zevenjarige had versierd, met alle verschillende spullen erin. Ik had ze overal en nergens vandaan en wist heel goed dat ze niet van jou waren geweest. Toch had het best gekund."

Uit: Otis (2017)
“Gino’s slungelige lijf lag op de grond met vijf man en de barman om hem heen. Ze sisten dat hij zich gedeisd moest houden. Daar dacht Gino heel anders over. Eén gast zat op zijn benen, twee anderen hielden zijn handen op zijn rug. Toch wist hij nog te trappen. ‘Het zijn verdomme míjn schoenen!’”

Uit: Otis (2017)