Een leven lang dromen

Mijn opa was banketbakker: bijna zijn hele leven maakte hij soezen en taarten en was hij een tovenaar met marsepein en chocola. Dat was toen. Laatst las ik namelijk ergens dat de kinderen die nu op school zitten elf keer in hun leven een andere baan zullen hebben. Elf verschillende werklevens! Dat betekent dus dat je op school en tijdens je studie vooral zou moeten leren hoe je het allerbest steeds nieuwe dingen leert. Oké, sommige banen zullen op elkaar lijken. Maar misschien werk je later ook wel in zeer verschillende beroepen, waarvan er een paar nog niet eens bestaan. Hoe zat dat bij mij?

Waarvan droomde ik?

Natuurlijk wilde ik dokter worden, uitvinder, psycholoog en advocaat om arme mensen te helpen. En hockeyer in het Nederlands team, want als ik niet ergens op een veld kon staan, oefende ik thuis met een stick, een bal en een prullenbak als doel. ’s Avonds in bed droomde ik ervan hoe ik een fabriek zou opzetten: met wat precies zou ik later wel verzinnen. Ook wilde ik acteur worden, zeker toen ik op school had geproefd hoe het is om op een podium te staan en in de huid van iemand anders te kruipen. Of was ik liever zanger in een band?

Overigens, ik droomde niet alleen over mijn latere leven, maar ook over andere levens. Hoe zou het zijn om een dag rond te lopen in de Middeleeuwen of mee te varen met de Noormannen? Hoe zou het zijn als ik niet blank was in een rijk land, maar als ik zou wonen onder een golfplaten dak in Johannesburg of zou werken in een fabriek in Bangladesh? En hoe zou het zijn om een meisje te zijn?

Liep het zoals gedroomd?

De toneelschool liet ik links liggen en advocatuur of medicijnen bleek niks voor mij. Ik schreef zo graag toneelstukken en verhalen dat ik een studie koos waarmee ik iedere dag met literatuur bezig kon zijn. Dat werd één grote ontdekkingstocht van geschiedenissen over totaal verschillende mensen van allerlei tijden van over de hele wereld. Intussen schreef ik driftig verder. Maar het werd nog niet helemaal zoals ik wilde, terwijl er ook zo veel andere leuke dingen waren.

Na zes jaar studie en drie jaar freelancen als redacteur werd ik gevraagd om bij een bedrijf te komen werken. Het maakte cosmetica van biologische rozen, lavendel, olijven, sesam en nog honderden planten van overal vandaan. Ik genoot van de verhalen over de teelt en wat onze aankoop betekende voor de levens van mensen in Chili, Marokko of Bulgarije. Voordat ik het wist was ik er directeur. Pas toen dat na tien jaar ophield en ik besloot een tijd te onderzoeken wat ik nu wilde gaan doen, pakte ik het schrijven weer op. Deze keer ging het precies zoals ik wilde. En wat nog mooier was: uitgeverij Leopold wilde mijn boeken graag uitgeven.

Droom ik nog altijd?

Omdat het lastig is van kinderboeken te kunnen leven, heb ik mijn werk als communicatie-adviseur en redacteur weer opgepakt. Zowel daarin als met mijn boeken heb ik nog honderden dromen. Want dromen over later is niet alleen voor kinderen. Zo droom ik dat er van Otis een film wordt gemaakt of dat mijn boeken worden vertaald, zodat mijn niet-Nederlandse vrienden ze ook kunnen lezen. Er is trouwens iets raars met mijn dromen. Veel oude dromen zijn gewoon gebleven: het zijn de dromen over andere levens op voor mij onbekende plekken in Nederland en de wereld. Ik houd van ze. En als ik schrijf heb ik een goede reden om ze eindelijk goed te onderzoeken. Dan voel ik me even zowel schrijver als de personen in mijn verhalen. Want dat is het voordeel van schrijver zijn: je leeft toch een beetje meerdere levens tegelijk.

Flarden

(droom ze maar aan elkaar)

1968, 183, 42, grijs, Utrecht & Nijmegen
¹/₄ Duits, Colombiaanse vrouw, 2 dochters (³/₈ Nederlands, ¹/₈ Duits, ³/₈ Frans en ¹/₈ Chinees) en 1 Franse dochter
m’n vrouw, m’n oma, m’n moeder en m’n zussen (en natuurlijk m’n broertje)
mensen, hun dromen, hun problemen, hun creativiteit, hun kracht, hun overeenkomsten en verschillen
woorden, geuren, stemmen, gezoem, lichtvallen, kleurschakeringen, schaterlachen, geritsel
op mijn laptop op de bank, in een hangmat, in het café, in bed, in bad, in de trein of in het vliegtuig
met mensen op straat, in een rij, in een winkel, in de bus, op de fiets, op kantoren, bij een bouwput
zowel Messi als Ronaldo, zowel Conte, Simeone en Klopp als Koeman, Guardiola en Ancelotti
Bazel, Marrakech, Pipa (Brazilië), Lissabon, Santiago, Sardinië, Cartagena en nog zoveel meer
spelen, verwonderen, fantaseren, inspireren, mijmeren en dromen

Martijn Niemeijer Boeken

Een leven lang dromen

Waarvan droomde ik?

Liep het zoals gedroomd?

Droom ik nog altijd?

Flarden

“Stanley, heb jij wel eens gebeden? Ik niet, alleen voor Sinterklaas. Meer ervaring had ik niet. Maar met alles wat ik kon bedenken bad ik dat je me kwam redden. Ik gaf je tien dagen. Dat leek me ruim genoeg om van welke plek op aarde dan ook naar ons toe te komen.”

“Als ik niet aan thuis wil denken doe ik net alsof ik de oude opa en oma een rondleiding geef. Al honderd keer heb ik het gespeeld, het verveelt nooit. Vandaag zijn de opa en oma weer speciaal met de trein uit hun dorp gekomen. Om mijn afvaltuintjes te bewonderen.”

“Ineens zie ik ze liggen: kastanjes! Glanzend tussen de bladeren die al van de bomen zijn gevallen. Het lijkt wel een zacht tapijt van gras en bladeren. En op dat tapijt liggen al die fonkelende bruine bollen te lachen naar de zon.”

“Soms, als je heel hard denkt dat je hoofd helemaal leeg is, dan lukt het. Dan zijn er alleen maar wolkjes.
En als het niet lukt, is het toch fijn om zelf aan wolkjes te denken.”

"Gisteren vond ik hem weer, de oude broodtrommel die ik als zevenjarige had versierd, met alle verschillende spullen erin. Ik had ze overal en nergens vandaan en wist heel goed dat ze niet van jou waren geweest. Toch had het best gekund."

“In de hoek van de kamer valt me iets grappigs op. De twee rollen papier in de prullenbak zijn net ogen op steeltjes. Ik volg hun blik en speur het plafond af. Als je gewoon kijkt zie je niets, maar ik snap die ogen wel. Die zien een oude landkaart met weggetjes die door een bos lopen.”

“Gino kwam hier kennelijk vaker. De barman groette hem en wisselde een biljet van vijftig euro om in munten voor de fruitautomaat. Dennis en ik keken naar de Marokkanen en grinnikten om hun gegiechel. Die stoere gasten met hun leren jacks zaten hier gewoon een bordspelletje monopoly te doen.”

“We liepen naar de lift. Ik kon Nuru net op tijd zeggen dat ze niet in de hondendrol moest trappen die midden op de vloer lag. Hoe verdwaasd moest die hond zijn dat hij in een bewegende liftbak ging zitten poepen?”

“Koppig zei ik: ‘Ik wil hem leren kennen.’
‘Weet je wel hoe verschrikkelijk het is aan hem te moeten denken, de schoft! Dat kun je me toch niet aandoen, alleen omdat je nieuwsgierig bent?’”

“Binnen een minuut werd ik gebeld door Dennis en terwijl ik nog met hem sprak, hoorde ik op de achtergrond dat ook Gino belde. ‘Vieze racist!’ begon Dennis te schelden. ‘Vieze vuile gore smerige racist met je verwaande havo-kop!’ Meteen erna begon hij te giechelen. En ik deed mee.”

“Voorzichtig klimt hij langs de regenpijp tot hij op het balkon is. Hij bukt en raapt de bal op. Als hij overeind komt ziet hij hem. Achter de glazen deur met een doorzichtig gordijn staat een oude man. Met verwilderde grijze haren en wijd opengesperde ogen staart hij Zaki aan.”

‘Ik wil niet met je praten, Bloem!’ ‘Echt wel. Kijk, we zijn een soort tweeling!’ Ze pakt mijn arm en wijst op de moedervlek, net boven mijn pols. Dan laat ze haar eigen arm zien met precies zo’n vlek. Ik buig me voorover om hem beter te bekijken. ‘Is dat bruine viltstift?’

“Toen Nuru en ik even later bij de viskraam een lekkerbekje stonden te eten, werd ik op mijn schouder getikt. Het was de wijkagent. Zo’n oude allemansvriend, die op sandalen zou hebben gelopen als ze hem niet hadden gered met een uniform.”

“We lopen over de brug naar het stille pad achter het Museum met het Rotte Schip. Kijk, hier midden in de muur hebben ze een driehoek uitgezaagd en er een traliehek voor gezet. Dat is de perfecte plek. Een zacht bladerenbed van de vorige herfst, klaar om je schatten op te leggen.”

“Cosmin keek gejaagd om zich heen. Hij deed de achterklep van zijn auto open. ‘Als ik je nou zolang deze geef, als onderpand.’ Ik keek in de kofferbak. De hele bak lag vol schoenen. Peperdure zo te zien. Die had hij vast niet gewonnen bij een loterij.”