Fragment Otis

“De aderen in haar bleke hals zwollen op. Dat kon moeder als geen ander. ‘Ik wil het er nu niet over hebben!’
Daar zat ze: haar magere lichaam onderuitgezakt in de stoel, de ogen gesloten, een natte zakdoek met weeë kruidengeur op haar voorhoofd. Ze bewoog zich niet. Ze keek me niet eens aan. Alleen haar tenen zag ik op de voetenbank onrustig friemelen in die stinksloffen van haar.
‘Het is een doodnormale vraag,’ sputterde ik. Al snapte ik best dat ik weer eens een kansloos gesprek was begonnen. ‘Waarom is hij bij je weggegaan? Dat kun je toch wel zeggen?’”
Lees meer

Een ongepolijste inkijk

Harrie Postma, oprichter Jeugdsportfonds, dat jaarlijks 49.000 kinderen financieel op weg helpt: ‘Otis geeft een ongepolijste inkijk in een wereld die veel witte mensen niet kennen. Ik las het soms als cases in de functie van hulpverlener. Als witte kaaskop was het een hele uitdaging om aansluiting te vinden bij de mensen met wie ik werkte. Het zou goed zijn voor studenten die in de jeugdzorg gaan werken om het te lezen.
Zoals je zult begrijpen heb ik geen verstand van wat literatuur is. Het gaat mij om de emotie die het oproept en bij het lezen van Otis moest ik toch een aantal keren slikken.’
Lees meer

20 november: workshop tijdens de “Dag van het literatuuronderwijs”

Samen met docentenopleider Anita Damkot van de HvA verkent Martijn Niemeijer de mogelijkheden om met leerlingen in gesprek te gaan over maatschappelijke thema’s aan de hand Otis. Het lezen van literatuur kan empathie bevorderen, weten we. Een belangrijke vaardigheid om goed met andere mensen te kunnen omgaan. Hoe kun je als docent daaraan aandacht besteden in de literatuurles? En hoe pak je dat didactisch aan?
Lees meer

Martijn Niemeijer Boeken

Fragment Otis

Een ongepolijste inkijk

20 november: workshop tijdens de “Dag van het literatuuronderwijs”

“Koppig zei ik: ‘Ik wil hem leren kennen.’
‘Weet je wel hoe verschrikkelijk het is aan hem te moeten denken, de schoft! Dat kun je me toch niet aandoen, alleen omdat je nieuwsgierig bent?’”

“We liepen naar de lift. Ik kon Nuru net op tijd zeggen dat ze niet in de hondendrol moest trappen die midden op de vloer lag. Hoe verdwaasd moest die hond zijn dat hij in een bewegende liftbak ging zitten poepen?”

“Als ik niet aan thuis wil denken doe ik net alsof ik de oude opa en oma een rondleiding geef. Al honderd keer heb ik het gespeeld, het verveelt nooit. Vandaag zijn de opa en oma weer speciaal met de trein uit hun dorp gekomen. Om mijn afvaltuintjes te bewonderen.”

“Stanley, heb jij wel eens gebeden? Ik niet, alleen voor Sinterklaas. Meer ervaring had ik niet. Maar met alles wat ik kon bedenken bad ik dat je me kwam redden. Ik gaf je tien dagen. Dat leek me ruim genoeg om van welke plek op aarde dan ook naar ons toe te komen.”

“Gino kwam hier kennelijk vaker. De barman groette hem en wisselde een biljet van vijftig euro om in munten voor de fruitautomaat. Dennis en ik keken naar de Marokkanen en grinnikten om hun gegiechel. Die stoere gasten met hun leren jacks zaten hier gewoon een bordspelletje monopoly te doen.”

“Soms, als je heel hard denkt dat je hoofd helemaal leeg is, dan lukt het. Dan zijn er alleen maar wolkjes.
En als het niet lukt, is het toch fijn om zelf aan wolkjes te denken.”

“Voorzichtig klimt hij langs de regenpijp tot hij op het balkon is. Hij bukt en raapt de bal op. Als hij overeind komt ziet hij hem. Achter de glazen deur met een doorzichtig gordijn staat een oude man. Met verwilderde grijze haren en wijd opengesperde ogen staart hij Zaki aan.”

‘Ik wil niet met je praten, Bloem!’ ‘Echt wel. Kijk, we zijn een soort tweeling!’ Ze pakt mijn arm en wijst op de moedervlek, net boven mijn pols. Dan laat ze haar eigen arm zien met precies zo’n vlek. Ik buig me voorover om hem beter te bekijken. ‘Is dat bruine viltstift?’

“Binnen een minuut werd ik gebeld door Dennis en terwijl ik nog met hem sprak, hoorde ik op de achtergrond dat ook Gino belde. ‘Vieze racist!’ begon Dennis te schelden. ‘Vieze vuile gore smerige racist met je verwaande havo-kop!’ Meteen erna begon hij te giechelen. En ik deed mee.”

“We lopen over de brug naar het stille pad achter het Museum met het Rotte Schip. Kijk, hier midden in de muur hebben ze een driehoek uitgezaagd en er een traliehek voor gezet. Dat is de perfecte plek. Een zacht bladerenbed van de vorige herfst, klaar om je schatten op te leggen.”

"Gisteren vond ik hem weer, de oude broodtrommel die ik als zevenjarige had versierd, met alle verschillende spullen erin. Ik had ze overal en nergens vandaan en wist heel goed dat ze niet van jou waren geweest. Toch had het best gekund."

“In de hoek van de kamer valt me iets grappigs op. De twee rollen papier in de prullenbak zijn net ogen op steeltjes. Ik volg hun blik en speur het plafond af. Als je gewoon kijkt zie je niets, maar ik snap die ogen wel. Die zien een oude landkaart met weggetjes die door een bos lopen.”

“Toen Nuru en ik even later bij de viskraam een lekkerbekje stonden te eten, werd ik op mijn schouder getikt. Het was de wijkagent. Zo’n oude allemansvriend, die op sandalen zou hebben gelopen als ze hem niet hadden gered met een uniform.”

“Cosmin keek gejaagd om zich heen. Hij deed de achterklep van zijn auto open. ‘Als ik je nou zolang deze geef, als onderpand.’ Ik keek in de kofferbak. De hele bak lag vol schoenen. Peperdure zo te zien. Die had hij vast niet gewonnen bij een loterij.”

“Ineens zie ik ze liggen: kastanjes! Glanzend tussen de bladeren die al van de bomen zijn gevallen. Het lijkt wel een zacht tapijt van gras en bladeren. En op dat tapijt liggen al die fonkelende bruine bollen te lachen naar de zon.”